Pasen word gevierd op de eerste zondag, na de eerste volle maan na het lentepunt op 21 maart. Als ik aan Pasen denk, dan denk ik aan het inluiden van de lente en het verwelkomen van nieuw leven. Wij versieren onze huis met takken en eitjes. En we verstoppen eieren voor de kinderen, om ze daarna op te eten bij ons paasontbijt. Een mooi moment om te delen wat de winter ons gebracht heeft en te verwelkomen wat voor een groei ons dat heeft gebracht.
In het oosten van het land worden er vaak grote paasvuren gehouden, waar al het oude (takken) worden verbrand om zo de winter en oude demonen te verdrijven.
In het christendom gaat het om het verhaal dat Jezus opstaat uit de dood, en zich even begeeft weer onder de mensen. Jezus trekt op een ezel naar de stad Jerusalem. Het is stevens ook het begin van het einde: vanaf dat moment is de dood onafwendbaar.
Er zijn zo veel beelden en verhalen die door elkaar lopen bij dit feest, dat ik het soms moeilijk vind om de kern hiervan te vangen in een beeld: Het gaat om het lijden en sterven, en om hoe je daar als het ware anders uit te voorschijn kan komen.
Dat beeld vind ik prachtig om te vangen: in de donkeren dagen ben je helemaal teruggekomen, bij wie je bent, met alles wat daarbij hoort. Je gaat door allemaal fases en dan wordt het lente. En dat geeft je de kans om weer te kunnen zien in het licht, en te zien hoe je uit het donker te voorschijn komt.
